Süleymaniye devasa bir manolya, kat kat ve bembeyaz… Etrafında yeşillikler… Kokusunun cazibesi uzaklardan çekip alıyor beni. Yanı başında kâinatın en muhteşem pembe gülü: Ayasofya… Mihrapta Akşemseddin, ilk Cumanın üçüncü tekbirini almaya hazırlanıyor. Tekbirini kesiyor ve duyulmayan bir sesle selam söylüyor Hızır’a, Ulu Camii’ye, Bursa’ya, Uludağ’a…
Bugün Cezayir’den ayrılıyorum. Cezayirliler inanılmayacak kadar cömert. Türkleri cömert bilirdim amma biz icabında kısmasını da kesmesini de biliriz. Cezayirli veriyor, 7 den 70’e düşünmeden tereddüt etmeden, gülerek, sevinerek veriyor. Bir meziyet mi bir kusur mu bu, bilemedim.
Dev bir vazodaki muazzam kuş tüylerini andıran kocaman palmiyeleri, deve tabanları, 8-10 metre boyundaki kaktüsleri, sarmaşıkları, gülleri, bülbülleri ile burası Cezayir’den değil, Cennet’ten bir köşe sanki.
Sanki insan yeryüzünde belirdiğinden beri ilk defa bulunmuş gibi bu topraklar. Yoğun bir inşa faaliyeti içinde her yer.
